คัดลอกมาครับจากเวบไซต์วัดป่า

http://www.watpa.com/board_detail.asp?board_id=1172


วันจันทร์ที่ 31 กรกฎาคม 2549 เวลา 12.00 น.


วันนี้หลังจากผมสอบเสร็จที่มหาลัย ผมมีนัดกับพี่ๆทีมงานเว็บไซต์วัดป่า เพื่อคุยกันเรื่องจัดทำเว็บไซต์วัดป่ากรรมฐานโฉมใหม่ เราได้นัดรับประทานอาหารกลางวันกันที่แถวๆย่านลาดพร้าว หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง ใกล้ๆที่พักของพี่ๆทีมงาน และด้วยความบังเอิญ ในระหว่างทางที่เราเดินไปร้านอาหาร 13 เหรียญ ผมและพี่ๆทีมงานได้พบกับเด็กชายชาวต่างชาติคนหนึ่ง วัยประมาณ 5-6 ขวบ (มาทราบภายหลังว่าเป็นเด็กลูกครึ่งไทย-ดูไบ) หิ้วตะกร้ามานั่งขายของอยู่ริมถนนหน้าคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งเพียงคนเดียว มองเห็นมีแต่ของใช้ส่วนตัวของเด็กๆ และสิ่งของจำพวกของเด็กเล่น เช่น นาฬิกาเด็ก หนังสือการ์ตูน หนังสือนิทาน ซีดีเพลงเด็กๆ วีซีดีภาพยนตร์การ์ตูน มานั่งขาย ผมและพี่ๆทีมงานจึงเข้าไปถามไถ่ดู จึงได้ความดังนี้..



ทีมงาน : มานั่งขายของเล่นๆหรือขายจริงๆครับ
เด็ก : ขายจริงๆครับ

ทีมงาน : ใครให้มาขายหรือครับ
เด็ก : มาขายเองครับ

ทีมงาน : แล้ววันนี้ไม่ไปโรงเรียนหรือครับ (วันจันทร์)
เด็ก : วันนี้หยุด

ทีมงาน : โรงเรียนที่ไหนเขาหยุดวันจันทร์
เด็ก : คุณครูไม่ให้ผมไปเรียน

ทีมงาน : เอ้า ทำไมคุณครูจึงไม่ให้ไปโรงเรียนล่ะ
เด็ก : คุณครูบอกว่าผมเรียนเก่งกว่าเพื่อนๆครับ

ทีมงาน : งง! Zzz (ทีมงานหันมามองหน้ากันเอง) โรงเรียนที่ไหนกัน ?
เด็ก : โรงเรียน................ (ขออนุญาตไม่เปิดเผยชื่อโรงเรียน)

ทีมงาน : เรียนอยู่ชั้นไหนแล้วครับ
เด็ก : ป.2 ครับ

ทีมงาน : ไหนขอดูของในตะกร้าหน่อยซิว่ามีอะไรบ้าง
เด็ก : พี่เอาหนังสือนิทานไปอ่านไหมครับ
(ว่าแล้วเขาก็หยิบหนังสือขึ้นมาให้ดู มองดูแล้วแทบจะไม่น่าเชื่อเลยว่าใช่หนังสือ เพราะมีแต่เศษแผ่นกระดาษที่ขาดรุ่งริ่ง)

ทีมงาน : โอ้ย ! นี่แน่ใจนะว่าหนังสือเนี่ย ทำไมมันขาดเหลืออยู่เท่านี้ล่ะ
เด็ก : เรื่องนี้อ่านดีนะครับ
(ขออภัย ผมจำชื่อเรื่องไม่ได้จริงๆ ว่าเด็กเขาพูดหนังสือนิทานเรื่องอะไร แต่เขาว่าอ่านดี)

(มองดูของในตะกร้าแล้วมีแต่ของเด็กๆ ไม่รู้จะช่วยอุดหนุนสินค้าชิ้นไหนดี สุดท้ายมามองเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง)

ทีมงาน : ผ้าเช็ดหน้านี้ ขายเท่าไหร่ครับ
เด็ก : 45 บาทครับ (ตอบได้รวดเร็วทันใจ)

(ในใจคิด ผ้าเช็ดหน้ามือสอง จะเอาไปทำอะไรดีหว่า แต่ดูๆแล้วเห็นมีสินค้าเพียงชิ้นเดียวเท่านั้นจริงๆ ที่พอจะซื้อกลับไปได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เอาไปเป็นผ้ารองแก้วน้ำก็ยังดี)


ทีมงาน : 45 บาท ลดอีกหน่อยได้ไหมเนี่ย
(ถามยังไม่ทันจะขาดคำเลย เขาก็ตอบสวนกลับทันที)
เด็ก : 25 บาทครับ

ทีมงาน : โอ๊ย ทำไมลดราคาให้เร็วจัง
(ว่าแล้วเขาก็หยิบสมุดบันทึกรายการสินค้าขึ้นมาตรวจสอบราคาสินค้าเพื่อเช็กดูว่า สินค้าชิ้นไหนลดราคาได้เท่าไหร่ ทีมงานลองทดสอบปฏิภาณไหวพริบดู เขาจำได้แม่นยำทุกรายการสินค้าจริงๆด้วย)
เด็ก : ผ้าเช็ดหน้า 25 บาทก็ได้ครับ

ทีมงาน : งั้นซื้อผ้าเช็ดหน้านี้ก็แล้วกันนะ
(ว่าแล้วเราก็หยิบเงินแบงก์ 100 ยื่นให้) ขอลดราคาอีกหน่อยก็แล้วกัน 20 บาทได้ไหมครับ
เด็ก : ได้ครับ 20 บาท (แล้วเขาก็ขีดเครื่องหมายทับเลข 25 บาท แก้ไขใหม่ว่าขายไป 20 บาท)

ทีมงาน : ให้แบงก์ 100 บาท ต้องทอนเท่าไหร่ครับ
เด็ก : ทอน 80 บาทครับ
(โอ้ว ! ป.2 คิดเลขได้รวดเร็วจริงๆ)
พอดีพี่ๆทีมงานนึกขึ้นได้ ว่าเรานำกล้องถ่ายภาพพกติดตัวมาด้วย พี่ๆทีมงานจึงขอให้ผมรีบถ่ายภาพเก็บไว้ ผมจึงนำกล้องออกมาถ่ายรูปเด็กขายของครับ

ทีมงาน : ขอถ่ายรูปเบื้องหลังได้มั๊ยเนี่ย (ความหมายคือบันทึกภาพเบื้องหลังการซื้อ-ขาย เอาไว้ดูเล่นๆ)
เด็ก : (ทำท่า งง !) ไม่เข้าใจ ทำไมไปถ่ายข้างหลัง ทำไมไม่มาถ่ายข้างหน้าครับ

ทีมงาน : ขอถ่ายเบื้องหลัง เบื้องหลัง เข้าใจคำว่าเบื้องหลังไหมครับ
เด็ก : ไม่เข้าใจ ? ทำไมถ่ายข้างหลัง ทำไมไม่มาถ่ายข้างหน้าครับ

ทีมงาน : งั้น ขอถ่ายรูปด้านหน้าได้มั๊ยครับ
เด็ก : (พยักหน้า) ถ่ายไปทำไมครับ
ทีมงาน : ถ่ายเก็บไว้ เห็นเราน่ารักดี

เด็ก : เงินทอน 80 บาทครับ
ทีมงาน : ไม่ต้องทอนก็ได้ครับ ที่เหลือ 80 บาท ให้เราเก็บไว้กินขนม
เด็ก : ไม่ได้ครับ เดี๋ยวแม่ว่า
ทีมงาน : ก็ไม่ต้องบอกแม่ซิ เก็บไว้กินขนมเถอะ
เด็ก : กลัวแม่ว่า (ทำท่าคิด แบบลังเลๆ ไม่กล้ารับตังค์ทอนคืน)
ทีมงาน : เอาตังค์ทอนเก็บใว้ เอาใว้กินขนมนะครับ
(สักพักหนึ่ง เด็กก็เริ่มที่จะแสดงอาการยิ้มจนแก้มปริเลย เขาคงดีใจสุดๆ)
เด็ก : ครับ

ทีมงาน : ไปแล้วนะ
เด็ก : ขอบคุณครับ

(จากนั้น ผมและพี่ๆทีมงานก็เดินจากไป เพื่อไปรับประทานอาหารกลางวัน ที่ร้านอาหาร 13 เหรียญ เลยลืมถามชื่อเด็กไปเลยว่าชื่ออะไร กะว่าขากลับจะลองถามชื่อดู)




............................................................................



เวลา 13.00 น.


หลังจากผมและพี่ๆทีมงานรับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จแล้ว
ตอนขากลับ ต้องเดินผ่านกลับมาทางเดิมอีก ทีนี้มองเห็นเด็กๆแต่ไกล พากันมานั่งกันเต็มเลย
จากนั้น เด็กๆก็วิ่งเขามาหา บอกว่า...

เด็ก : พี่ครับ ผมพาพี่สาวมาให้ดูครับ
ทีมงาน : เอ้า เกี่ยวกับอะไร ทำไมต้องพาพี่สาวมาแนะนำตัวด้วยล่ะ

เด็ก : พี่สาวผมอยากเป็นดาราครับ
ทีมงาน : เอ้า แล้วกัน (สงสัยเขาคงขึ้นไปตามพี่สาวบนคอนโด) เขาบอกกับพี่สาวเขาว่ามีนักข่าวมาขอถ่ายภาพ เลยอยากให้เราได้ถ่ายภาพพี่สาวเขาบ้าง

ทีมงาน : (ถามพี่สาวเขา) เป็นพี่น้องกันทั้งหมด 3 คนหรือครับ
พี่สาวเด็ก : ค่ะ 3 คน หนูเป็นพี่

ทีมงาน : ทำไมให้น้องมานั่งขายของอยู่คนเดียวครับ
พี่สาวเด็ก : เขาอยากมาขายของเขาเอง (หมายถึงเด็กคนน้อง)

ทีมงาน : (หันมาถามเด็กขายของ) วันนี้ขายดีมั๊ยครับ
เด็ก : เมื่อวานขายไม่ได้เลยทั้งวัน

ทีมงาน : ชื่ออะไรกันบ้าง
พี่สาวเด็ก : ...........................

ทีมงาน : เรียนที่ประเทศไทยหรือครับ
พี่สาวเด็ก : น้อง 2 คนเรียนที่นี่ หนูเรียนที่ดูไบ แต่เดือนหน้าจะกลับไปเรียนที่ดูไบพร้อมกันทั้งหมดค่ะ
(สังเกต พี่สาวเด็ก พูดไทยได้พอสมควร แต่พูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ไม่เหมือนกับเด็ก 2 คน พูดไทยชัดกว่าเด็กไทยด้วยซ้ำ)

ทีมงาน : เข้าใจภาษาไทยได้ดีนี่
พี่สาวเด็ก : หนูพูดไทยได้ แต่เขียนภาษาไทยไม่ได้ค่ะ

ทีมงาน : คุณแม่ให้มานั่งขายของ หรือคุณครูให้การบ้านมานั่งขายของเนี่ย (ลองหยั่งถามดู)
พี่สาวเด็ก : มาขายกันเอง แม่ไม่รู้ค่ะ

ทีมงาน : คุณแม่ไม่รู้ ! แล้วทำไมต้องมาขายด้วยล่ะ
พี่สาวเด็ก : จะเอาเงินไปซื้อของขวัญให้แม่

ทีมงาน : ทำไมต้องซื้อของขวัญให้คุณแม่ด้วยล่ะ
พี่สาวเด็ก : วันที่ 12 สิงหาเป็นวันแม่ หนูอยากจะเอาเงินไปซื้อของขวัญมอบให้แม่ค่ะ

ทีมงาน : คุณแม่ไม่รู้เลยหรือว่า เราปล่อยให้น้องมานั่งขายของอยู่ริมถนนคนเดียว
พี่สาวเด็ก : แม่ไม่รู้ พวกหนูจะไม่ให้แม่รู้ เงินที่ได้หนูและน้องจะเอาไปซื้อของขวัญมอบให้แม่
วันที่ 12 สิงหาวันแม่ ค่ะ









จบ บริบูรณ์

[b:82e19b49e7">น่ารักเหลือเกิน..... .0005 [/color:82e19b49e7">[/b:82e19b49e7">

ดีจังนะครับ ถ้าลูกๆๆเป็นยังงี้ทุกคนก็คงจะมีความสุขกันนะครับ

ป๊าดดดดดดดดดดด พี่ยังคิดได้ไม่เท่าน้องเลยอ่ะ น่ารักจังเลย .0000 .0000